Δωρικική Διάλεκτος #12 – του θανατά!

Παρένθεση: Η τελευταία φορά που ανέβασα Δωρική Διάλεκτο ήταν τον Μάρτιο του 2017! Αυτό συνέβη γιατί από τότε άφησα το blog μου στο έλεος και προτιμούσα να τα ανεβάσω στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook!
Μετά από όμως από το «πέσιμο» της σελίδας πριν λίγες ημέρες, θυμήθηκα κάποια blogger (δυστυχώς δεν θυμάμαι ποια) που μας έλεγε να μην εμπιστευόμαστε τις πλατφόρμες αυτές για τόσο σημαντικές αναμνήσεις γιατί κάποια στιγμή μπορεί να τα χάσουμε όλα!

Όταν έφτιαξε λοιπόν το Facebook, κατέβασα όλα μου τα ποστ και σημείωσα όλες τις ατάκες της Θεοδώρας!
Κλείνει η τεράστια παρένθεση μου!)

Οι ατάκες λοιπόν της Θεοδώρας σχετικές με τον θάνατο όλες μαζεμένες και τακτοποιημένες!

⚫️ Τον μακρινό Απρίλιο του 2018 γυρνάμε από την πλατεία του χωριού που είχαμε βγει για βόλτα και κάνουμε μια στάση στο περίπτερο να πάρουμε παγωτό!
Σε μια σακούλα είχαμε ένα παγωτό για την δώρα και ένα οικογενειακό για εμένα (ναι μόνη μου το έφαγα).
Κάποια στιγμή περνάει αρκετά γρήγορα ένα αυτοκίνητο από δίπλα μας και η Δώρα αρχίζει να σχολιάζει:
«Κοιτά κοιτά ποσό γρήγορα πάει αυτός. Αν δεν είμασταν στην άκρη θα μας πατούσε. Και αν μας πατούσε θα πεθαίναμε. Θα σταμάταγε η καρδιά μας και θα πέφταμε μπαμ κάτω και πάει η ζωή μας. Αλλά το χειρότερο είναι ότι θα έπεφτε και η σακούλα με τα παγωτά μας και θα λιωνανε«

⚫️ Επίσης, Απρίλιος του 2018 αποφάσισε να κάνει ένα δικό της παραμύθι!
«Ο μπαμπάς παπούτσης και η μαμά παπουτσάρα.
Μετά από λίγα χρόνια, ζούσαν ο παπούτσας και η παπουτσάρα.
Μετά ήρθε το καλοκαίρι. Μετά γεννήσανε ένα μωράκι και μετά το μωράκι τους έφυγε, μεγάλωνε και όσο μεγάλωνε μετά από λίγα χρόνια το μωρό μεγάλωνε πιο πολύ.
Και ο παπουτσαρας είχε κι άλλο μωρό και μετά από λίγα χρόνια γέννησε και μια άλλη εγγονούλα.
Και μετά ο ένας παππουτσάρας παντρεύτηκε την άλλη παππουτσάρα. Και μετά γεννησανε κι άλλο μωρό αγόρι μαζί με κορίτσι και παντρευτήκαμε και αυτοί οι δυο.
Μετά τρώγανε, κάνανε μουσική και μόλις μεγαλώσανε όλοι, πήγαιναν στα δικά τους χωράφια.

Και μετά από λίγα χρόνια πεθάνανε.»

​⚫️ Iούνιος 2018:

– Μαμά θα αργήσει ο μπαμπάς;
– Σήμερα θα αργήσει λίγο ναι.

– Μην μου πεις ότι θα κάνει 100 χρόνια και θα πεθάνουμε όλοι και ο μπαμπάς θα είναι ακόμα στην δουλειά.

⚫️ ​
Και οι μακάβριες συζητήσεις στο σπίτι μας συνεχίζονταν εκείνο το μήνα!
Ένα απόγευμα λοιπόν που έκανα και τα δύο κορίτσια μπάνιο η Θεοδώρα αρχίζει και φιλοσοφεί μόνη της.
«Μαμά, τα παιδάκια δεν πρέπει να πεθαίνουν. Ούτε εγώ θέλω να πεθάνω, ούτε η Κ.

Γιατί άμα πεθάνουμε εσύ και ο μπαμπάς θα στεναχωριέστε και δεν θα τρώτε και θα κλαίτε και θα κλαίτε και θα κλαίτε και θα πηγαίνετε στο χώμα που θα είμαι εγώ και η η Κ. και θα κλαίτε και μετά θα πεθάνετε και εσείς από το πολύ κλάμα»…….

⚫️
​– Μαμά τώρα που θα γυρνάμε σπίτι να περάσουμε από το φαρμακείο να πάρουμε σπρέι για πεθαμένους.
– Τι λες θεοδωρα μου;;
– ναι μαμά. Έτσι κάνανε και στον Ιησού (;;;;;). Μετά που τον σταυρώνανε τον θάψανε και μετά πήγανε κάποιοι κύριοι και του ρίξανε ένα σπρέι και ζωντάνεψε.
Αυτό το σπρέι να πάρουμε κι εμείς κι όταν πεθάνω να μου κανεις φσουτ φσουτ και να ξυπνήσω και να μην κλαις! 

⚫️ ​
Μαμά αν πατήσει την Κ. αυτοκίνητο θα πρέπει να την πάμε στο νοσοκομείο να την φουσκώσουν και θα γεμίσει η κοιλιά της αέρα και μετά θα μπορούμε να φουσκώνουμε μπαλόνια. Δεν θα ήταν τέλεια μαμά;;